Terapia pedagogiczna

Terapia pedagogiczna to świadome i celowe oddziaływanie na podmiot wychowania za pomocą metod i technik zmierzających do przywrócenia pożądanych cech osobowo - poznawczych w obrębie motywacji oraz emocji edukacyjnej.
Jest to również oddziaływanie za pomocą środków psycho-pedagogicznych na przyczyny i przejawy trudności w edukacji, tj. nabywaniu, przyswajaniu wszechstronnej wiedzy i posługiwaniu się nią w życiu społecznym.
Celem jest przywrócenie możliwości rozwoju umysłowego do normatywu społecznego, podmiotom z deficytami edukacyjnymi na miarę ich możliwości psycho-somatycznych.

Cele ogólne:

• Stworzenie dziecku możliwości wszechstronnego rozwoju umysłowego, psychicznego i społecznego poprzez usprawnienie analizatora wzrokowego, słuchowego oraz motoryki dużej i małej;
• Wspomaganie wszechstronnego i harmonijnego rozwoju dziecka na miarę jego indywidualnych możliwości i predyspozycji rozwojowych;
• Wyrównywanie i kompensowanie dysharmonii rozwojowych, korygowanie zaburzonych funkcji;
• Oddziaływanie psychoterapeutyczne, psychoedukacyjne wpływające na rozwój dziecka.

Terapia pedagogiczna realizowana jest poprzez:
- stymulowanie rozwoju dzieci i młodzieży (cel nadrzędny);
- stymulowanie i usprawnianie rozwoju funkcji psycho-motorycznych;
- wyrównywanie braku wiedzy i praktycznych umiejętności manualnych;
- eliminowanie niepowodzeń edukacyjnych poprzez różne techniki;
- eliminowanie niepowodzeń emocjonalno - społecznych i ich konsekwencji.

Formy wsparcia:
1. Stymulacja ogólnorozwojowa dziecka:

• ćwiczenia koncentracji uwagi;
• rozwijanie spostrzegawczości;
• uważne słuchanie poleceń;
• wyrównywanie niedoborów i zaburzeń rozwojowych;
• rozwijanie zainteresowań i motywacji do działania;
• opanowanie napięć emocjonalnych w sytuacjach trudnych;
• wzmacnianie poczucia wartości w celu pokonywania trudności;

2. Wspomaganie rozwoju zdolności i zainteresowań:

• kształtowanie umiejętności umożliwiających zdobywanie wiedzy takich, jak: słuchanie, mówienie, obserwowanie, tworzenie, odtwarzanie;

3. Usprawnienie zaburzonych funkcji w zakresie:

• analizy i syntezy słuchowe, wzrokowe;
• percepcji słuchowej;
• mowy i zasobu słów;
• koordynacji wzrokowo - ruchowej;
• ćwiczeń manualnych;
• ćwiczeń grafomotorycznych;
• koordynacji wzrokowo - słuchowo - ruchowej oraz percepcji i pamięci słuchowej;
• orientacji w kierunkach, schemacie ciała;
• pamięci dowolnej, długotrwałej, dotykowej, ruchowej i słownej;

4. Rozwój psychiczno - emocjonalny:

• budzenie wiary we własne możliwości;
• akceptowanie siebie i innych;
• kształtowanie odporności emocjonalnej;
• wyzwalanie własnej aktywności;
• wdrażanie do systematyczności;
• kontrolowanie własnych przeżyć i zachowań.

Pedagog specjalny swoje działania ukierunkuje w projekcie, m.in. na autystyczne dzieci niepełnosprawne.
Autyzm stanowi złożony zespół zaburzeń o bardzo zróżnicowanej formie i natężeniu. Określany jest jako zaburzenia spektralne, co oznacza, że charakterystyka i objawy autyzmu mogą objawiać się dużą różnorodnością połączeń i kombinacji, od postaci lekkich do ciężkich. Wszystkie jednak zaburzenia ze spektrum autyzmu, pomimo różnic indywidualnych, charakteryzują się znacznymi deficytami w zakresie interakcji społecznych i komunikacji, znacznie ograniczonymi zainteresowaniami, częste są też tzw. stereotypia. Autyzmowi często towarzyszą inne choroby związane z nieprawidłowym funkcjonowanie mózgu. Zaburzenia autystyczne z czasem mogą się zmienić, a nawet ustąpić. Przy właściwej opiece wiele zachowań autystycznych może by zmienionych na lepsze. Niestety większość dzieci i dorosłych będzie wykazywała pewne objawy autyzmu przez całe życie. Ze względu na złożoność zaburzenia w terapii autyzmu wykorzystuje się synkretycznie wiele metod, w tym takich jak: metoda opcji, stymulacja zmysłowa, trening słuchowy, trening wzrokowy, techniki behawioralne, metoda Domana, teoria rozwijania umysłu, komunikacja alternatywna, muzykoterapia, Metoda Dobrego Startu, Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne. Wielkość technik i podejść terapeutycznych odzwierciedla ogromne starania w pokonywaniu kluczowych zaburzeń autyzmu.
Każde dziecko autystyczne jest inne, posiada sobie właściwy potencjał możliwości i trzeba szukać indywidualnych dróg, które pomogą mu stać się człowiekiem tak samodzielnym i przystosowanym społecznie, jak to tylko jest możliwe.